شد اسیـر غـل و زنجـیر تنِ بـیـمارش            سوختم یکسره از غربت و حالِ زارش
چـقدر خـواند دعـا تا که پدر برگـردد            رفت دلـتـنگِ پدر! تازه نشد دیـدارش

داشت عادت به اذانِ علی اکـبر امّا...            بی‌برادر شده بود و غم دل شد یارش
تا در آغوش گرفـتش کمی آرام شد و            شـد رقـیـه رمـقِ هـر نـفـسِ تـبـدارش
او علی بود و همین داغ برایش بس بود            اینکه عـمّه سـرِ بـازار رسـیده کارش
لرزه افتاد به پایش! چه چراغان شده بود            دورِ دروازۂ ساعات و در و دیوارش
مانده هر ثـانیه در خاطرِ ویـرانۀ شام            چشمِ گریان شدۂ تا به سحـر بیدارش!